Ένα μυαλό

Ένα μυαλό
και κάτι άλλο

12/03/2012

Η μέρα ξεκίνησε με 37,2...Το στομάχι μου μ' έχει πεθάνει, αλλά ήρθε δεύτερο και δεν το ξέρει.Θέλω να καταφέρω να φάω τις δυο μου φρυγανιές με λίγο γάλα και να ξανακοιμηθώ. Και να κοιμάμαι όλη τη μέρα. Θέλω να γίνω καλά. Θέλω να μην κάνει κρύο. Κάνένα επόμενο πρωί.
Πόσο ν' αντέξει ένα κορμί που βράζει τις νύχτες και ξεπαγιάζει τα πρωινά; Δεν ξέρω τί ανωμαλία κουβαλάνε οι Σκωτσέζοι, εμένα μ' αρρωσταίνει.
Μπορεί να μην πάω στη δουλειά ούτε αύριο. Έχω το σημαντικότερο λόγο που θα μπορούσε να υπάρξει για να πάω, αλλά φοβάμαι ότι θα καταρρεύσω. Φοβάμαι...Πόσο καιρό είχα να φοβηθώ...!
Καταρρέω ήδη, αλλά προσπαθώ να το κρύψω απ' όλους. Μπορεί και να τους το λέω κάποιες φορές, αλλά δε με πιστεύουν. Κι αυτό είναι το καλύτερο. Είναι αστείο να λες την αλήθεια και να μη σε πιστεύουν. Και συχνά βολικό.
Είναι σαν το χιονόνερο που ρίχνει έξω. Είναι αλήθεια ότι ξεκινάει ως χιόνι...τώρα αν φτάνει σε ΄σενα ως νερό και το θεωρείς ψέμμα, είναι δικό σου πρόβλημα...

No comments: