Σκουλήκια

Ένα κεφάλι γεμάτο σκέψεις, απογοήτευση, θυμό, αγανάκτηση, παράπονο, απελπισία. Σε ποιό λαιμό να στερεώσω τόσο βάρος...Ποιοί σπόνδυλοι θ' αντέξουν και δε θα ραγίσουν...
Ένα ακέφαλο σώμα θα κυκλοφορώ στους δρόμους μιας καταθλιπτικής επαρχιακής πόλης. Θα κρατήσω στο δεξί μου ώμο το στόμα, χωρίς τη γλώσσα, μόνο για να φτύνω κατάμουτρα τα σιχάματα που κυκλοφορούν δίπλα μου.
Και κάτι θα πρέπει να σκαρφιστώ για τα χείλια...να μην απομείνει σχήμα μ' εκείνο το ροδαλό χρώμα που προκαλεί φιλιά...να μην υπάρχει σάρκα να δαγκώσεις προσπαθώντας να καταβροχθίσεις τη στιγμή που τ' αγγίζεις με τα δικά σου...
Θέλω να με φοβάσαι. Να ντρέπεσαι να κοιτάξεις το μέρος όπου κάποτε υπήρχε ένα κεφάλι. Θέλω να ξέρεις ότι έριξες κι εσύ τον οβολό σου, ώσπου δεν άντεξε, αποκόπηκε και κατρακύλησε μπροστά στα πόδια σου, ξεχειλίζοντας σκουλήκια...
Μην τα κοιτάς με αηδία...Αυτά που ζούνε στο δικό σου κεφάλι είναι χίλιες φορές πιο σιχαμερά...