Διόρθωση


Στην προηγούμενη δημοσίευση αναφέρθηκαν κάποιοι λίγοι αναγνώστες αυτού του διαδικτυακού ημερολογίου. Σημειώσατε μείον έναν. Σήμερα το ανακάλυψα. Ε, ναι, δεν αδικώ. Είναι τί θέλει ο καθένας να διαβάζει. Είναι γούστο. Δεν είμαι ποιητής, δεν είμαι καλλιτέχνης. Δεν έχω εκείνη τη φλόγα που δημιουργεί ομορφιά ακόμα και μέσα από την ασχήμια. Ίσως μια φορά παλιά.
Τώρα έχω βάψει αρκετά το χαλί της διαδρομής μου κόκκινο (φίλε Θάνο http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&blogger=thank&pid=13081#vc)
Κι όχι μόνο από το αίμα της αθωότητάς μου. Έχω σφάξει περισσότερα πράγματα απ' αυτήν. Χαρά, ευαισθησία, ρομαντισμό, καλή πίστη, αισιοδοξία, ανεκτικότητα και πολλά άλλα.
Μαδάω μαργαρίτες για ν' αποφασίσω αν αγαπώ τον άνθρωπο ή όχι.
" Όχι". Κι ένα περισσεύει. Ή μήπως "ναι κι ένα περισσεύει"; Έχει πολλά πέταλα αυτή η μαργαρίτα και κάπου έχασα το μέτρημα.
Είναι και που οι ορμόνες μου άρχισαν να ανεβάζουν τις τιμές τους και τις αισθάνομαι να μου υπαγορεύουν να κάνω αυτό για το οποίο προορίζεται το είδος του ανθρώπου, όπως ισχυρίζονται πολλοί κι όπως επιτάσσει η φύση. Διαιώνιση το ονομάζουν. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, όμως, έτσι ή αλλιώς. Μήπως και οι δεινόσαυροι δεν ήταν μέρος της φύσης; Δεν προσπαθούσαν να διαιωνίσουν το είδος τους;
Αιώνες μετά υπάρχουν μόνο σε βιβλία. Σε μουσεία. Σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Και δεν είναι μόνο αυτοί.
Από την άλλη υπάρχει ένα σώμα. Μια πάλη ενάντια στο πνεύμα. Για την επιβίωση. Όποιο και να υπερισχύσει, δε θα είναι ένας ο νικητής κι ένας ο χαμένος. Θα είναι δύο χαμένοι.
Αποφάσισα να μην ξαναγράψω εδώ. Ούτε πουθενά αλλού στο νετ, τα εσώψυχά μου. Όσα επέτρεψα να βγουν ως τώρα θα μείνουν εδώ, να τα βλέπω που και που και να γελάω με τη βλακεία μου.
Τα λέμε "φυσικά"...
Καλά να περνάτε όλοι!

Γκουχ! γκουχ!...Γκουχ!!!

Όχι, δεν ξεκινάω λόγο. Πώς θα μπορούσα στο χάλι που είμαι... Οι φίλοι μου μου χαρίσανε μια νταλίκα για να ταιριάζει με τη φωνή μου. Την έχω παρκάρει στη διπλανή αλάνα και περιμένω να πάρω επαγγελματικό δίπλωμα. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, που λένε. Τέρμα η αναζήτηση στροφής στην επαγγελματική μου ζωή! Ένα κρυωματάκι και μπροστά σου ανοίγονται νέοι δρόμοι (κυριολεκτικά στην περίπτωσή μου).
Για την ώρα, όμως, αρκούμαι σε μικρές διαδρομές. Από το σαλόνι στην κουζίνα, για κάνα τσαγάκι, και πίσω. Α!Ανεβαίνω και πάνω και βάζω κάνα πλυντήριο. Ναι γιατί έχει μια μέρα έξω...Μα, μια μέρα...!!! Λες κι ήρθε η άνοιξη. Ένας ήλιος, πιάτο από καθαρό ασήμι. Ο χρυσός δε με συγκίνησε ποτέ. Κίτρινος σαν την αρρώστια. Γυαλιστερός μεν, αλλά εγώ προτιμώ τα ματ. Όχι τις διμοιρίες. Άλλη ιστορία αυτές. Μακριά από μας!
Ξεφεύγω όμως και δεν κάνει. Βήχω και ταυτόχρονα καπνίζω. Ούτε κι αυτό κάνει. Το ξέρω. Τα σωθικά μου θέλουν να βγουν έξω. Βαρέθηκαν μέσα τόσα χρόνια μάλλον. Είδαν και την καλή μέρα κι είπαν να την κάνουν την προσπάθεια. Λαιμός, πνευμόνια, καρδιά, στομάχι, ακόμα και τα μάτια μου. Με κάθε βήξιμο κάνουν κι ένα βήμα προς την ελευθερία.
Είπα ελευθερία και θυμήθηκα. Σκεφτόμουν γιατί διατηρώ αυτό το οικοδομικό τετράγωνο. Αυτό το blog που το λένε. Ή μήπως είναι block το οικοδομικό τετράγωνο; Μπλογκαρίστηκα τώρα και δεν ξέρω αν πρέπει να συνεχίσω. Εν πάσει περιπτώσι, μετράω αναγνώστες. Άσχετο η γιοκορ, ενίοτε. Τα δάχτυλα του ενός χεριού και περισσεύουν δύο. Ένα, αν βάλω κι εμένα. Σας συμπαθώ στ' αλήθεια και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σας βασανίζω τοιουτοτρόπως. Εντάξει δεν το κάνω και πολύ συχνά...αλλά και πάλι. Αφού το κάνω, κάποιο σαδισμό τον έχω μέσα μου.
Μια πιο απλή δικαιολογία, βέβαια, είναι το ότι θέλω ν' αποφύγω κάτι άλλο. Όπως το να πλύνω τα πιάτα ή να σκουπίσω το σπίτι, ή να καθαρίσω το μπάνιο. Στην προσπάθειά μου να σταματήσω να σκέφτομαι τα "πρέπει να γίνουν" παραλληρώ μπροστά σας. Μπας και φιλοτιμηθείτε να στείλετε κανέναν άλλον να τα κάνει αντί για μένα. Σα δώρο, βρε αδερφέ! Για τα γενέθλιά μου! Όταν θα τα έχω πραγματικά, δε θα σας ζητήσω κάτι ακόμα. Το υπόσχομαι.
Κατά τί ώρα να περιμένω την καθαρίστρια;

Αρρώστια


Είμαι σχεδόν άρρωστη. Δεν έχω πυρετό, δεν κάνω εμετό, δεν έχω διάρροια, ούτε συνάχι.
Επί τρεις μέρες όμως στο μισό μου κεφάλι κάνουν πάρτυ οι ... πώς τους λένε εκείνους τους τύπους... οι STOMP! Κι εντάξει, αν πας στη συναυλία τους καλά θα περάσεις (απ' ό,τι έχω διαβάσει), αν όμως σου έρθουν απρόσκλητοι και κατασκηνώσουν για τρεις συνεχόμενες ημέρες στο μισό σου κρανίο, τότε δε θα περάσεις καθόλου καλά κι αυτό στο εγγυώμαι! Τί τενεκέδες, τί κονσερβοκούτια, τι αρμαθιές κλειδιά...να κουδουνάνε όλα μαζί χωρίς κανένα ρυθμό και δώστου εγώ να αντεπιτίθεμαι με αναβράζοντα Depon, με Mesulid κι ό,τι άλλο χημικό όπλο μπορώ να βρω εύκαιρο.
Και φαίνεται να έχουν στρατεύσει το δεξί μου μάτι, γιατί όποτε το κινώ δεξιά, αριστερά, πάνω ή κάτω, γκντάάάνγκ!χτυπάνε όλοι μαζί τα κλαπατσίμπαλά τους.
Αποφάσισα, λοιπόν, να μείνω σπίτι σήμερα και να διαπραγματευτώ μαζί τους την άμεση λύση της πολιαρκίας του κεφαλιού μου. Τους έταξα το χριστουγεννιάτικο δέντρο μου, που ακόμα δεν έχω ξεστολίσει. Αν φύγουν, θα τους το δώσω για λάφυρο.
Τί άλλο να κάνω;

Στην Ε.

Σε μελετούσα χθες. Χρόνια τώρα μου λες το ίδιο πράγμα. "Μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα, αρκεί να τ' αποφασίσουμε."
Ξέρω κάποιον που διδάσκει decision making και δε μπορεί ν' αποφασίσει αν θα φορέσει μαύρες ή μπλε κάλτσες.
Πόσα χρόνια ακόμα θα περπατάω αυτήν την απόσταση μεταξύ απόφασης και εκτέλεσης;
Πόσο καιρό θα μείνω εδώ κάτω;
Ο βράχος έγινε πολυθρόνα
Με ρουφάει
σαν κινούμενη άμμος...
Οι έξοδοι κινδύνου μειώνονται
ή είναι το μυαλό που φυλακίζεται
σε μια ατέλειωτη κουβέντα με το διάβολο;
"Δεν έπρεπε να διαβάσεις αυτόν το Μίχαελ Έντε" μου'χες πει
σ'ένα παγκάκι, που λύγιζε κάτω από το βάρος της απαισιοδοξίας μου
Δε φταίει αυτός
Άλλος φταίει.