Αυτόχειρας

Δέκα επιδέξια δάχτυλα, ένα κομμάτι σχοινί και λίγο σαπούνι.
Κλασικό.
Μια χούφτα χάπια.
Ανέφικτο.
Ποτέ δε συμπάθησα τα χημικά.
Πτώση από μεγάλο ύψος.
Ανεπάρκεια.
Μαχαίρωμα.
Πολύ αίμα και πιθανότητα αστοχίας.

Πρωτοτυπία.

Κόβω το σχοινί με το μαχαίρι,
μου χρυσώνω το χάπι,
ρίχνω τον εγωισμό μου από τη στέγη,
ματώνω τα μάτια απ' το ξενύχτι.
Δε θέλω να κοιμηθώ.
Φοβάμαι.

Τα θέλω όλα μαγικά

Μια γεννήτρια χρόνου πρώτ' απ' όλα. Να ξυπνάω στις 12.30, καλή ώρα, και να μου δίνει πίσω την ημέρα από τις 7. Έπειτα, μια αθόρυβη σκούπα, που να δουλεύει μόνη της και να καθαρίζει τα πάντα σε χρόνο dt. Η σκούπα αυτή θα έρχεται σε σετάκι με ξεσκονόπανο, σφουγαρίστρα, τζαμοκαθαριστή και διάφορα άλλα gadgetάκια για όλες τις απαραίτητες εργασίες καθαρισμού του σπιτιού.
Βασική προϋπόθεση για να δουλεύουν όλα αυτά σε αρμονία, θα είναι ένας αυτόματος εντοπιστής ραδιοφώνου που θα αλλάζει σταθμό μόλις εκπέμπεται διαφήμιση ή τραγούδι που δε μ'αρέσει.
Ένα συστηματάκι ανακύκλωσης οικιακών απορριμάτων, επίσης. Πόσα να κάψει κι αυτό το τζάκι;
Θέλω, ακόμα, μια γλώσσα. Κι ας μην είναι πύρινη. Μόνο να μιλάει τις γλώσσες όλων των έμψυχων και άψυχων. Κι ένα ζευγάρι αφτιά να ακούνε τα πάντα. Να συνεννοούμαστε. Να διαπραγματευόμαστε. Να συμφωνούμε.
Κι ένα χέρι να ζωγραφίζει καλά. Να φτιάξω όμορφο το μικρό βιβλιαράκι που ετοιμάζω για την ανιψιά μου. Μην το δει στο τέλος και τρομάξει από τα άτεχνα σκίτσα μου.
Θέλω και μερικά πράγματα ακόμα, αλλά δεν είναι του παρόντος. Μέχρι τις γιορτές θα σου στείλω συμπληρωματικό γράμμα για να σ' ενημερώσω.
Ακούς Άγιε Βασίλη;
Ελπίζω να μην ξεκίνησες ακόμα το ταξίδι σου στον κόσμο και να μη με ξεχάσεις...

HELL DESK

Κλείδωσα το Internet Banking μου. Περίπου δηλαδή. Διότι πριν αποπειραθώ την τρίτη, και πιθανώς τελευταία ευκαιρία να πετύχω το σωστό κωδικό μου, πήρα τηλέφωνο στο χελ(π) ντεσκ της Τράπεζας. Περιχαρής η γυναικεία φωνή μ' ενημέρωσε ότι στις τέσσερις φορές κλειδώνει, οπότε είχα άλλες 3 προσπάθειες να θυμηθώ τον κωδικό. Όχι. Το παραπάνω δεν είναι αριθμητικό λάθος. Αυτά τα κάνω μόνο στη δουλειά, όταν πρέπει να συμφωνήσω το ταμείο και μένω ως τις 5.30 για να τα βρω, καλή ώρα σήμερα...Ενημερώθηκα, όμως από την κατά τ' άλλα ευγενική κοπελιά, πως η μία προσπάθεια είχε λάθος όνομα χρήστη κι όχι κωδικό, οπότε δε μετράει για το επικείμενο κλείδωμα.
Της είπα της κοπελιάς ότι δεν θυμάμαι τον κωδικό, γιατί τον άλλαξα πρόσφατα. Κι εκεί την πάτησα, καθότι η απάντηση ήρθε κεραυνωτική. "Στις 20 Οκτωβρίου κάνατε την αλλαγή του κωδικού σας" (!)
Ε, τέλος πάντων δεν τον χρησιμοποίησα από τότε και τον ξέχασα, βρε αδερφέ! Θα με βοηθήσεις ή θα με πρήξεις;
"Προσπαθήστε" μου λέει "να τον θυμηθείτε κι αν δεν μπορέσετε ξανακαλέστε. Έχετε ακόμη 3 προσπάθειες"
Λες και πήρα στην Ανίττα Πάνια να παίξω για το μεγάλο δώρο!
Ε, δεν το πήρα. Τον κλείδωσα και ξανατηλεφώνησα στο HELL DESK. Η ίδια φωνή. "Ναι, γεια σας, εγώ είμαι πάλι, που μιλήσαμε πριν λίγο...δεν κατάφερα να θυμηθώ τον κωδικό μου...Α. Κλειδώθηκε. Μάλιστα. Νέος κωδικός, μάλιστα...Σε τρεις μέρες; Με συστημένο. Κατάλαβα. Ναι, αυτή είναι η διεύθυνση. Με e-mail δε γίνεται να μου το στείλετε;Α. Καλά. Ευχαριστώ."

ΜΑΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΑΤΕ!

Δηλαδή τί σόι βοήθεια δίνει ένα χελ(π) ντεσκ τράπεζας; Βοήθεια για να κλειδώσω το λογαριασμό μου και να περιμένω 3 μέρες να ξεκλειδωθεί;
Μπορώ και χωρίς ντεσκ.
Μου φτάνει η χελ που ζω καθημερινά.
Άει στον κόρακα! (που λέει κι η μάνα μου...)

Σύνδεση με Παρίσι

Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο. Σύνδεση με Παρίσι.
Κάτι χτύπησε στο παράθυρό μου. Κοίταξα, μα δεν υπήρχε κανένα, πληγωμένο από τη σύγκρουση με το τζάμι, πουλί. Ούτε μια πέτρα. Μόνο ο εγκαταλελλειμένος στο έλεος της αδιαφορίας μου κήπος. Σκουπίδια, ροκανίδια κι αγριόχορτα. Για να μη δέχομαι τη ζήλια των περαστικών. Μου φτάνει η δική μου. Για τις ζωές των άλλων. Για τις διαδρομές τους. Για τα ταξίδια τους. Για το δικό μου μακρινό παρελθόν.
Όλα βαίνουν καλώς. Σε μικρή ηλικία είχα επισκεφτεί έναν ζωολογικό κήπο. Πολλούς δηλαδή, αλλά εκτός από το περιστατικό που μια μαϊμού μου τράβηξε το χέρι, με το οποίο την τάϊζα, από τον αγκώνα (γιατί φορούσα κίτρινο μπουφάν και μάλλον το πέρασε για μπανάνα) μου έχει χαρακτεί στο μυαλό η εικόνα μιας αρκούδας που μόλις είχε αφοδεύσει.
Η πορεία της ζωής μου σε μια εικόνα. Χίλιες λέξεις, από τις οποίες παραθέτω μόνο μερικές. Τί να τάϊζαν την αρκούδα; Υποθέτω, μέλι. (Βατόμουρα, άγρια κορόμηλα, κεράσια, μήλα, αχλάδια, σμέουρα, καρπούς σορβιάς, αγριοφράουλες, βελανίδια, καρπούς οξιάς , αλλά και βόλβους, ρίζες και χόρτα. Μικρά και μεγάλα θηλαστικά, έντομα, μυρμήγκια, βατράχια, σαλιγκάρια, ψάρια και χελώνες- απ' ό,τι λέει στη wikipedia). Καλά αρχίσαμε. Λαχταριστά και ωφέλιμα τα περισσότερα απ' αυτά. Μόνο που με την πάροδο του χρόνου, και τη δική τους πάροδο από το πεπτικό σύστημα της αρκούδας, καταλήγουν στο τρομερό θέαμα των προϊόντων της αφόδευσής τους. Στην εικόνα που μου έμεινε στο μυαλό από τα 3 μου χρόνια. Στο αποτέλεσμα της ζωής μου, στα 30 μου χρόνια.

Τί να πεις...